सानो छँदा नै आर्याको आमाबाबु दुर्घटनामा बितेका थिए। गाउँलेहरूका लागि आर्या अनाथ थिइन्, तर उसका लागि उसको ठूलो दाइ, अर्जुन नै सबैथोक थियो। अर्जुनले आर्यालाई सानैदेखि माया गरेर हुर्काएको थियो, नाना कष्ट सहेर पनि उसलाई पढायो। उसले जीवनभर बहिनीलाई आमाबाबुको अभाव महसुस हुन दिएन।
रक्षाबन्धनको दिन आयो। आर्या वर्षभरि यो दिनको प्रतीक्षा गर्थिन्। दाइको नाडीमा रक्षाबन्धन बाँधेर उनले आशिर्वाद लिनु, अनि दाइले मिठो हाँसोका साथ उपहार दिनु, यो नै उसको संसार थियो। तर यसपालि अर्जुन युद्धभूमिमा थियो। देशको सीमा रक्षाका लागि अर्जुन वर्षौं अघि सेना भर्ती भएको थियो। उनीहरूबीच दूरी बढ्दै गएको थियो, तर आर्याको प्रेम घटेको थिएन।
रक्षाबन्धनको अघिल्लो रात, आर्याले अर्जुनलाई फोन गरिन्। फोनमा भनिन्, "दाइ, यसपालि पनि तिमी आउन सक्दैनौ होला, होइन?"
अर्जुनले मन भारी पारेर जवाफ दियो, "आर्या, म तिमीलाई विश्वास दिलाउँछु, म तिमीलाई सधैँ माया गर्छु। तर यसपालि पनि म फर्कन सक्दिनँ।"
आर्या निःशब्द भइन्। त्यो रात उनी निदाउन सकिनन्। आँसुको भेल बगाएर, उसले दाइका सम्झनाहरू मनमा गुनगुनाउँदै बिहान पर्खिन थाली।
रक्षाबन्धनको बिहान ढोका घण्टी बज्यो। आर्या दौडेर ढोकासम्म पुगिन्। बाहिर हुलाकीले एउटा सानो बक्स दिएर गयो। बक्स खोल्दा, उसले अर्जुनको पठाएको पत्र र एउटा सानो, हातले बुनेको रक्षाबन्धन देखिन्। अर्जुनको हातले लेखिएको पत्रमा थियो, "आर्या, म तिमीलाई अहिले पनि सुरक्षित राख्न यहाँ छु। तिमीले पठाएको प्रेमको धागो नै मेरो जीवन हो। हरेक युद्धमा तिमीले बाँधेको रक्षाबन्धनले मलाई साहस दिएको छ। तिमी जसरी म मेरो देशको रक्षा गर्छु।"
आर्याले आँसु पुछ्दै रक्षाबन्धनलाई हातमा समातिन्। दाइको उपस्थिति महसुस गर्दै उनले आफ्नो हातमा रक्षाबन्धन बाँधिन् र मनमनै भनिन्, "यो त मेरो रक्षा हो, तिमी जहाँ भए पनि मेरो आत्मा सँगै छ।"
अर्जुनको मायाले रक्षाबन्धनको त्यो धागोले बहिनीलाई पनि सुरक्षा दिएको थियो, जस्तो अर्जुनलाई देशको सीमामा।
